Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Ο Λόφος



Κοίτα εκείνον τον λόφο εκεί έξω
ποτέ δε θα μάθουμε τί κρύβει
Θα πεθάνουμε εδώ, στην ασφάλεια της πεδιάδας
ατσαλάκωτοι πρωταγωνιστές του cinema
και θα λέμε
Ωραία η ζωή, άσχημο πράγμα ο θάνατος
και θα μιλάμε με σιγουριά, σαν κάποιοι που τα ζήσανε όλα
και δε θα έχουμε ανέβει ποτέ στο λόφο
δε θα έχουμε δει τη θέα που κρύβει.
Ωραία η ζωή, άσχημο πράγμα ο θάνατος
θα σκαρώνουμε γιορτές στα λιβάδια αυτά
θα τραγουδάμε τη χαρά
θα ευχαριστούμε το θεό, για τα γόνιμα εδάφη
θα μεθάμε για να ξεχάσουμε το λόφο
που η σκιά του, το απόγευμα αργά
μας προκαλεί μια προσωρινή ανασφάλεια
τα παιδιά μαζεύονται γρήγορα στο σπίτι
τα καφενεία κατεβάζουν τα ρολά
όλοι στέκουν αμίλητοι
και κανείς δεν έχει το θάρρος να στρέψει το βλέμμα προς τα "εκεί"
όπως βαφτίσαμε το λόφο απο ζήλεια
γιατί "εκεί" ακόμα είναι μέρα.
Κάποτε θυμάμαι, πάνε χρόνια, κάποιος έριξε την ιδέα
να τον ανατινάξουμε.
Έγιναν δωρεές, αγοράσαμε την απαραίτητη ποσότητα δυναμίτη,
όμως δειλιάσαμε.
Δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ,
μας πείσαμε πως τελικά αδιαφορούμε,
πως το μόνο που αξίζει για μας είναι η εύφορή μας πεδιάδα
τα σπαρτά που μας χαρίζουν τον καρπό
τα ζώα με το γάλα τους μεγαλώνουν τα παιδιά μας
         με το μαλλί τους προστατευόμαστε απο την κρύα
         σκιά του λόφου στο τέλος της κάθε μέρας        
Ύστερα, αφαιρέσαμε το λόφο απο τους χάρτες στα σχολεία
που πια μόνο την πεδιάδα μας έδειχναν,
ζωγραφισμένη πράσινη
Τώρα αποκαλούμε τη σκιά αυτή, νύχτα.
Λέμε παραμύθια στα παιδιά
με φαντάσματα
με τέρατα που διψάνε για αίμα.
Επινοήσαμε εχθρούς που ορέγονται τα εδάφη μας
σφραγίσαμε τα παράθυρα που κοίταζαν προς τα "εκεί"
χτίσαμε ένα μεγάλο τείχος για να προστατεύσουμε τον κόσμο μας
και ζούμε εμείς καλά
και τα παιδιά μας ακόμα καλύτερα
αφού δε θα μάθουν ποτέ
αντίθετα με μερικούς απο εμάς
που δυσκολεύονται να ξεχάσουν
και που ο φόβος του λόφου τους βάζει σκέψεις
για εκστρατείες
Καληνύχτα.




Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Ποίημα με conditioner για τέλειες μπούκλες



Ξηρότητα τέλος. Ενυδατωθείτε στραγγίζοντας υγρά ευσυγκίνητα μάτια με τη νέα μέθοδο αποστράγγισης συναισθημάτων και αφαίμαξης καρδιών έτοιμων να διατηρηθούν στη φορμόλη στα ολοκαίνουργια αεροστεγή τέτρα-πακ δοχεία μας που δεν σπάνε ακόμα και από το πιο βίαιο ξέσπασμα οργής. Χοιρινή ωμοπλάτη, σολωμός, πέστροφα, πέη, λουκάνικα Φρανκφούρτης, στήθη πορνοστάρ, μπούτια κοτόπουλου, διαμελισμένα πτώματα διατηρούνται ολόφρεσκα στα ψυγεία μας.

Στα ράφια υποψήφιες γεροντοκόρες, κρεμοσάπουνα, αποσμητικά, αντιαλλεργικές βαφές μαλλιών, σαμπουάν με conditioner 2 σε 1, κρέμες αντιγήρανσης, αντηλιακά με δείκτη υπερπροστασίας και άλλα πολλά καλλυντικά:ο Γιάννης, η Άννα, ο Πέτρος, όλοι όσοι χρησιμοποίησατε για να αποκτήσετε την επιδερμίδα που θέλατε και να προστατευτείτε από τις υπεριώδεις καρκινογόνες ακτίνες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στοματικά διαλύματα να ξεπλένουν το στόμα από το δηλητήριο και οδοντόκρεμα για υγιή και ολόλευκα στον έξω κόσμο χαμόγελα, μέντες για τη βρωμερή αναπνοή, φίμωτρα για τη λύσσα.


Μπετατίν για τις πληγές που δεν κλείνουν, οινόπνευμα για απολύμανση και κατάποση, επίδεσμοι και γάζες – το νέο λουκ για τη βραδινή σας έξοδο. Χάρτι υγείας καπιτονέ, σκατά στα μούτρα σας, αποφρακτικά για το βόθρο που αδειάζουν μέσα σας καθημερινά. Όλα τα προϊόντα μας πάντα σε πλαστικές σακούλες μίας χρήσης, δώρο μια τετραπλή συσκευασία με προφυλακτικά για ευνούχους και μπατονέτες για καθαρά αυτιά που δεν θέλουν να ακούν και υποκρίνονται πως είναι τόσο πολύ βρώμικα.


Παρακαλώ, περάστε στο ταμείο των αναπήρων, δε διαθέτουμε άλλο. Επίσης δεν δεχόμαστε πιστωτικές κάρτες. Ρευστό ή αλλιώς εξαργυρώνετε ό,τι έχετε διαθέσιμο: Τη μάνα σας, τον αδερφό σας, τον καλύτερο σας φίλο, τη μία και μοναδική σας “αγάπη”. Σε περίπτωση επιστροφής, δεν υπάρχει επιστροφή. Αν δεν έχετε να πληρώσετε, θα γίνετε προϊόντα μας.


Σούπερ Μάρκετ C' est la vie: "Σκεφτείτε μόνο το συμφέρον σας"


Γιάννης Γ.

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Η Θυσία



Πάντα έτσι ήταν. Ο πόλεμος ήταν πάντα αλλού. 
Αλλού ήταν η αρρώστια, αλλού η δυστυχία, αλλού ο θάνατος.
Κι εσύ βλέποντας όλα αυτά πάντα λες: 
Μα εγώ δεν είμαι απο αυτούς, είμαι απο τους άλλους!
Αλλά έχεις πέσει στην παγίδα.
Ενημερώνεσαι και αισθάνεσαι καλύτερος.
Σκέφτεσαι και αισθάνεσαι καλύτερος.
Περπατάς στο δρόμο και αισθάνεσαι καλύτερος.
Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο ηλίθιε!
Έχουμε πέσει στη λούπα.
Γυρίζει αυτή και βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ στο αδιέξοδο,
αλλά η κατάρα δεν είναι αυτή.
Η κατάρα είναι οτι έχουμε συνείδηση,
το ξέρουμε, αλλά το μυαλό έχει ατροφήσει.
Δίνει εντολή και η εντολή δε φτάνει.
Το σώμα συνεχίζει να γυρίζει.
Θέλει έναν πιο ισχυρό ηγέτη να το προστάζει.
Θρησκεία; Τηλεόραση; Κάτι.
Και μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα εσύ πρέπει να βρεις διέξοδο.
Να δημιουργήσεις. Όχι γιατί είσαι κάτι ξεχωριστό.
Απλώς γιατί επέλεξες να είσαι καλλιτέχνης.
Και αισθάνεσαι τόσο περιττός που είσαι καλλιτέχνης και τόσο χαζός
που αυτοαποκαλέισαι καλλιτέχνης που τίποτα δε μπορείς να κάνεις.
Μόνο να αναρωτηθείς:
Ποιό το ώφελος;
Τί προσπαθώ να πω;
Ποιός ο στόχος;

Θα σου πω. Δεν έχεις στόχο γι αυτό μην έχεις ψευδαισθήσεις.
Είσαι το μέσον, όχι ο οδηγός. Η φωνή, όχι τα λόγια.
Και θα είσαι πολύ χαζός για να νομίζεις οτι
εσύ επιλέγεις τα λόγια.
Τα λόγια επιλέγουν εσένα γι αυτό άκου τα.
Πάψε να τα λες και άκου τα.
Μην προσπαθείς να τα κάνεις δικά σου γιατί
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ!
Κάποιος τα γραψε πριν απο σενα ή κάποιον επέλεξαν να τα γράψει.
Και τώρα είναι πάλι εδώ και όλοι μαζί πανηγυρίζουμε τον ερχομό τους. 
Άδειασε λοιπόν το κεφάλι σου και θυσίασε το σώμα σου σε τουτη εδώ τη γιορτή. 
Γιατί δε γιορτάζεις εσύ όπως νόμιζες πάντοτε.

Εσύ απλως βρίσκεσαι εδώ.

Ε.Λ.

(Ζωγραφιά: Βασιλική Τζούτη


Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Περιστροφές δίχως άξονα

.


Tout se passe en efforts pour éloigner la vérité
de ces lieux qui revient pleurer sans cesse sur tout le monde.
Céline, Voyage au bout de la nuit  [1]


Η πυρηνική καταστροφή της Φουκουσίμα και οι  ανέλπιδες προσπάθειες των ιαπώνων εργατών να   την  τιθασεύσουν, μου έφεραν στο νου τη νουβέλα La Centrale (Ο Αντιδραστήρας) της Élisabeth Filhol. Στο κείμενο  εγκαθιδρύεται  μια απρόσμενη ποιητική , αυτή του ολέθρου της τεχνικής . Ο αντιδραστήρας κυριαρχεί, είναι στο κέντρο της αφήγησης με μια αντιφατική δύναμη, έλξης και άπωσης. Μακρές ακολουθίες εργατών  πλησιάζουν τον χώρο της πυρηνικής σχάσης  για να τον συντηρήσουν,  από αυτόν  ψωμίζονται τα προς την ισχνή τους επιβίωση αλλά ταυτόχρονα αυτός ακτινοβολεί και τον πλέον ερεβώδη κίνδυνο. Στην περιγραφή δεν υπάρχει η παραμικρή ανάσα συναισθήματος , οι φράσεις  είναι σύντομες και  καταγράφουν ψυχρά μία τεχνοκρατική διαδικασία: ροές εργαζομένων να προσεγγίζουν τον αντιδραστήρα και όταν συσσωρεύσουν στο σώμα τους υψηλά επίπεδα ραδιενέργειας να αποσύρονται .Η κίνηση γύρω του απαιτείται να γίνεται όλο και πιο γρήγορα, αποτελεσματικά και με το μικρότερο δυνατό κόστος. Νεοείλωτες και πρεκάριοι, οι μισθωτοί του έργου τρέπονται σε εμπορεύματα  που τίθενται εκτός κυκλοφορίας όταν λήγουν από υπερβολική ακτινοβολία. Απογυμνωμένοι από τα πάντα μας κοιτάνε μόνοι και άδειοι, ενώ το κρύο που νιώθουν μέσα τους είναι τόσο δυνατό, που καθώς διατρέχουμε τις σελίδες, μας διαπερνά.
Τα παραπάνω αποτελούν μια μικρογραφία των ατραπών της σήμερον. Ο άνθρωπος λάτρεψε μηχανισμούς , όπως την τεχνική και  την αγορά,  ώσπου αυτοί αυτονομήθηκαν και τελικά τον έθεσαν στην υπηρεσία τους , μεταλλάσσοντας τον , ξεντύνοντας τον από τα ουσιώδη του γνωρίσματα, τρέποντας τον σε ένα ζόμπι και  τη ζωή του σε μια παρωδία βίου. Το απευκταίο δεν είναι  απλώς  μία δυνατότητα , μελλοντική και αβέβαιη,  αλλά ένα σκοτάδι υπαρκτό , που πυκνώνει και εξαπλώνεται. Το κοινό όμως ανιά, κάνει ζάπινγκ και καθεύδει. Περιμένει την κωμωδία μετά τον τρόμο. Έχει  εγκλωβιστεί σε μια τέτοια πλημμυρίδα εικόνων που αδυνατεί να αναγνωρίσει ως θλιβερή πραγματικότητα το ερημωμένο τοπίο γύρω του και μέσα του.
 Η κυριότερη όμως τροχοπέδη είναι ότι έχει εκλείψει ένα κέντρο , το οποίο να μας συνέχει, να νοηματοδοτεί τις ενέργειές μας , αποτρέποντας την καταστροφή . Ο κόσμος (κόσμημα ) της αρχαιότητας , που αποτελούσε υπέρτατο αγαθό έχει γίνει κομμάτια.  Η τότε ανθρωπότητα ανέπνεε το αυτονόητο της συμφιλίωσης με το κοσμικό σύμπαν και με δέος αντίκριζε  κάθε προσπάθεια υπέρβασης της ισορροπίας του, που ανακαλούσε τις δυνάμεις του χάους και εν τέλει ενεργοποιούσε το  σωστικό σχήμα «ύβρις -τίσις» . Η τραγωδία, η αρχιτεκτονική μέχρι και η θουκυδίδεια ιστορία αποτέλεσαν μια τελετουργία  υπόμνησης του κινδύνου  κατάδυσης στην πρωτεϊκή  αταξία και ύμνησαν την αρμονία . Κατά συνέπεια, από τη μία έχουμε την οιδιπόδεια τύφλωση , την κατάληξη της  σικελικής εκστρατείας  στη σφαγή στον Ασσίναρο και από την άλλη την Ακρόπολη ως υποτυπώσεις ενός εύθραυστου θριάμβου της κοσμικής τάξης , του λόγου και της δικαιοσύνης.
Θα ήταν βέβαια ουτοπικό να επιδιώξουμε την επιστροφή μιας συνεκτικής μεγάλης διήγησης στη σημερινή εποχή, η οποία μας έχει πείσει επιδέξια ότι είμαστε ολομόναχοι δίχως κανένα ιδεολογικό ή άλλο πλαίσιο αναφοράς. Το πιο ριζοτόμο ίσως θα ήταν απλώς να αναρωτηθούμε για την ανθρώπινη κατάσταση και για το κακό που επελαύνει. Έτσι μπορεί να καταφέρουμε να υψώσουμε  ένα μικρό φράγμα απέναντι σε έναν ορμητικό χείμαρρο κάνοντας μια  δονκιχωτική αρχή.



[1] Τα πάντα επικεντρώνονται στις προσπάθειες να εκδιωχθεί η αλήθεια
από αυτούς τους τόπους στους οποίους επανέρχεται για να κλάψει αδιάκοπα πάνω από ολόκληρο τον κόσμο.
line, Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
                                                                                                                                                                                                                                 Ιωάννης Φλυτζάνης



.