Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Πραγματική Δημοκρατία τώρα


Το μπλογκ δεν είναι δημοσιογραφικό, ούτε ενημερωτικό αλλά εμείς ενημερωνόμαστε και αν μη τι άλλο ανησυχούμε.. Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν, παραθέτουμε εδώ το μανιφέστο του "Πραγματική Δημοκρατία Τώρα" μεταφρασμένο στα ελληνικά όπως το βρήκαμε στην ιστοσελίδα της ελευθεροτυπίας.


Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας.

Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν «πιστεύω», μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι.  Ολοι μας όμως είμαστε ανήσυχοι και θυμωμένοι  από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας. Από τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών... Από το ότι οι απλοί άνθρωποι αισθάνονται αβοήθητοι.

Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά.  Ομως αν ενωθούμε μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε το χτίσιμο μιας καλύτερης κοινωνίας.

Πιστεύουμε ότι:

-Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, την οικολογική βιωσιμότητα και την ανάπτυξη, την ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων.

-Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή.

-Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο των ανθρώπων.

-Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = κυβέρνηση), και αυτό θα πρέπει να συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρουμε όλοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει καν μας ακούσει. Το καθήκον τους θα έπρεπε να είναι να μεταφέρουν τη φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν την συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας, να λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας και όχι υπέρ των πλουσίων που ευημερούν εις βάρος μας, όχι ακολουθώντας πιστά μονάχα τις προσταγές των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων τα οποία έχουν επιβάλει τη δικτατορία και την κομματοκρατία.

-Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία, η οποία οδηγεί στη βία. Κι εμείς την απορρίπτουμε.Το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια τη μιζέρια. Και έτσι καταρρέουμε. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.

-Η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και οι καταναλωτές πολίτες αποτελούν μέρος του κέντρου βάρους σε ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να εμπλουτίσει μια μειοψηφία που δεν ξέρει τις ανάγκες μας.

-Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις και τις ελλείψεις από τις οποίες σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση... Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα σε μια αγορά…

Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να το αλλάξουμε.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.
Παρέα με εμάς. Είναι δικαίωμά σας.

 

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011



Βορειοδυτικός άνεμος, 180¨ αριστερά, να! βλέπω το Παρίσι
Νοτιοδυτικός άνεμος, 60¨ δεξιά, να! βλέπω το Λονδίνο.
460 χιλ, ανά ώρα, να! βλέπω τον πάτο,
βλέπω την καρποφόρα γη γεμάτη πάγο.
Ένα πρωινό μετά την πτώση των τειχών
δυο μέρες στα πελώρια μανιτάρια
που εγκαινιάζουν τoν δύσβατο δρόμο για το μέλλον
πρωτοχρονιάτικα όνειρα μέσα σε φούρνους
να είναι έτοιμη η βασιλόπιτα,
στο κομμάτι του πατέρα κρύβονται δόντια και μαλλιά...









Τα παιδιά

Γελάν στους δρόμους,
Κλαίν’ στους δρόμους, χτυπούν, πονούν, πεινούν
και πίνουν φρέσκο νερό το πιο δροσερό απ’ τα χαντάκια της ασφάλτου
για να γεμίσουν τη κοιλιά τους.
Για να μακρύνουν τη θηλιά τους ξεμπλέκουν κόμπους ναυτικούς σφιχτούς
κι όταν πατήσουνε στη γη - όσα πατήσουνε σ’ αυτή- γυρνάνε πίσω στη μαμά τους.
Καλά στερνά τους.

Λ.

( Ζωγραφιά: Βασιλική Τζούτη )

Σάββατο 7 Μαΐου 2011



Βιογραφικό 



Να γεμίζεις με αναμνήσεις αυτό είναι κάτι ή τίποτα απολύτως - θα ήταν  ακριβώς το ίδιο αν δε γέμιζες με τίποτα. Σ’ αυτό κερδίζουν οι ήρωες του Μπέκετ. Δεν κινούνται.
Βρίσκονται στην απόλυτη ακινησία. Από την ακινησία αυτή δεν μπορεί κανείς να τους ξεκουνήσει ακόμα κι αν βρουν το  μπαστούνι τους ή το μικροσκοπικό τους μολύβι, μόνο αν πεθάνουν θα ξεκουνήσουν που 3 - 4 θα τους μεταφέρουν από το υπόγειο και το κεφάλι τους θα χτυπάει στους τοίχους της σκάλας. Ο Μαλόν. Αυτός είναι ο Μαλόν που πεθαίνει. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Το θέμα είναι ότι ο Μπέκετ με λέξεις σου καρφώνει στο μυαλό μια εικόνα. Όχι ότι σε νοιάζει να καρφώσεις οτιδήποτε στο μυαλό οποιουδήποτε αλλά αυτό ίσως και να χει ένα κάποιο ενδιαφέρον για μένα, σαν πρόκληση, κι ούτε πάλι αυτό έχει σημασία, η πρόκληση εννοώ, απλά έτσι έμαθες να ζεις. Όπως το έμαθες ξεμαθέτο. Να δημιουργείς εικόνες.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να αναλύσω τί είναι αυτό που με γοητεύει στον Μπέκετ μήπως και καταλάβω γιατί αξίζει να ανακατευτεί κανείς με την τέχνη. Δε θ' αλλάξει κάτι βέβαια- θα συνεχίσω να ζωγραφίζω γιατί αυτό είναι μια ανάγκη όπως το να αναπνέεις ή το να κάνεις τσίσα σου – απαραίτητο συστατικό της ζωής – τίποτα λιγότερο ή πιο πάνω. Είναι περίεργο – θα έλεγε κάποιος- κάτι σαν τον έρωτα- αν υπάρχει-. Αισθάνεται βέβαια κανείς τυχερός όταν βρίσκει κάποιον άλλον να εκφράζει τις σκέψεις του τόσο εύστοχα. Αυτό κάνει σε μένα ο Μπέκετ . Πώς το κάνει ; Αφαιρεί κάθε φαμφάρα, κάθε βαρύγδουπη λέξη και γράφει. Θα μπορούσε να μη χρησιμοποιεί γράμματα –να έγραφε με σχήματα. Ναι. Αυτό θα είχε ενδιαφέρον. Θα έπαιρνε κανείς ένα αιχμηρό αντικείμενο και θα το κάρφωνε στην πλάτη σου – εκεί που πονάς πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού.
Κανένα νόημα ίσως από κει και πέρα, μόνο στιγμιαίες ηδονές, εκεί που νιώθεις πως ταυτίζεσαι απόλυτα και παύεις για κλάσματα δευτερολέπτου να βρίσκεσαι σ’ αυτόν τον κόσμο -για κλάσματα μόνο ζεις σε απόλυτο φως, α χρονο.
Όπως σε μια ελάχιστη στιγμή ηδονής κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής πράξης

Βασιλική Τζούτη