Ο Θάνατος του Αντονέλο

Σκοπός μας δεν είναι ούτε η κουβέντα, ούτε η βόλτα, ούτε η παρέα. Βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετούμε τον δημιουργό και το έργο του, ετούτο τον εξαίσιο πίνακα, το μοναδικό έργο τέχνης, ετούτο το αριστούργημα. Πάψε πια να σκέφτεσαι και απόλαυσε τούτο το προνόμιο! Εκπληρώνουμε στο απόλυτο το σκοπό της ύπαρξής μας. Χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε τίποτα! Οποία ευδαιμονία! Όλα έχουν ήδη γίνει από εκείνον και πόσο περίτεχνα! Μην βασανίζεις το μυαλό σου με ανόητα ερωτήματα. Μην επιθυμείς πράγματα που μόνο να σου στερήσουν μπορούν αυτά που ήδη σου έχουν χαριστεί γενναιόδωρα από εκείνον: αιωνιότητα... σταθερότητα... τάξη... τελειότητα...



Από το έργο της Βιβής Πηνιώτη "Ο Θάνατος του Αντονέλο"
Από τις 3 Φεβρουαρίου στο Beton7 από το Θέατρο Του Πανικού

Στα πλαίσια της παράστασης, δεκαεφτά φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών εκθέτουν έργα τους, από τις 8 έως τις 14 Φεβρουαρίου, στον εκθεσιακό χώρο του Beton7.

Το έργο της φωτογραφίας είναι της Αγγελικής Λόη.

13/01/2012 αίθουσα αναμονής

(Edvard Munch)



και αδημονώ. και περιμένω. και με ανυπομονησία στέκομαι. και καρτερώ. και ματαιοπονώ. και σκορπίζομαι. και κομματιάζομαι. και διαλύομαι. και εξαφανίζομαι. και ανασυγκροτώ εμένα και τα αλλοιωμένα θρύψαλα του εαυτού που είχα. και φτιάχνω το κακοφορμισμένο κολάζ του εαυτού. και αναζητώ μέσα σε αυτό το αλλόκοτο δημιούργημα επιθυμίες. όχι όνειρα. επιθυμίες. την επιθυμία. μία είναι. πάντα μία. αυτή η κινητήριος δύναμη. αυτή η ζωή και ο θάνατος μαζί. τον έρωτα. το πήδημα. την αγκαλιά. το ξέσκισμα. τη ζεστασιά του κορμιού. τον άλλο. τον ξένο. τον ανοίκειο. αυτόν τον πολυπόθητο. τον πεπερασμένο στο χρόνο. τον αιώνιο. αυτόν τον πανταχού παρών. τον απόλυτο. τον αδηφάγο. τον ψεύτη. τον προδότη. δεν είναι εδώ. κι όταν τον αντικρίζω μοιάζει αλλόκοτος σαν τον κόσμο που του 'φτιαξα για να κατοικεί μέσα. παράλογος. βίαιος. μάταιος. μα πάνω απ' όλα μάταιος αδιαφορώντας για τη ματαιότητά του. αυθύπαρκτος. ναρκωμένος. υπέροχος. ηδονικός. οδυνηρός. άξιος κάθε αναμονής. σ' αγαπώ και τα σ' αγαπώ διαλύονται μόλις βγαίνουν απ' τα χείλη. δεν πειράζει. λέξεις είναι τίποτε άλλο.

Ρ.

To λιμάνι της Χάβρης- Άκι Καουρισμάκι

Μια ιδιοκτήτρια μπαρ, ο άντρας της οποίας πέθανε στη φυλακή, φροντίζει τους θαμώνες της σαν να 'ναι παιδιά της, ένας παλαίμαχος 60χρονος ροκάς αποφασίζει να ξανατραγουδήσει μόνο όταν επιστρέφει το (60χρονο επίσης) κορίτσι του και ο Μαρσέλ Μαρξ παρότι λούστρος απολαμβάνει κάθε βράδυ το φτωχό πλην μεγαλοπρεπές δείπνο του φροντισμένο απο την αγαπημένη του Αρλετί. Όλοι έχουν πίσω τους μια πικρή ιστορία και όλοι τους υποφέρουν τα βράδια από σκοτεινές σκέψεις. Κρύβουν όμως μέσα τους ένα παιδί και ξέρουν. Ξέρουν πως πρέπει να το σώσουν, να το φροντίσουν, να το ελευθερώσουν. Και όταν αυτό πετύχει η Αρλετί θα φορέσει το κίτρινο φουστάνι και σαν απο θαύμα κανείς δε θα πεθάνει.

Η ταινία παίζεται στο Άστυ και είναι υπέροχη.
Για περισσότερα, δοκιμάστε εδώ

Ε.

Ο γερο Σάντσο έστριψε ακόμη ένα τσιγάρο.

Αυτή η κολασμένη ζέστη πνίγεται στο σταφιδιασμένο του κορμί
Κάνω έγκληση στο θεό του για ξεκούραση των μάταιων αναζητήσεών του.
Κάθε του ρυτίδα ένα κομμάτι ιστορίας,
Αισθάνεται τόσο βαρύς,
στο σβέρκο του σα να κάθονται όλοι οι πρόγονοί του,
τα όνειρά τους,
οι προσδοκίες τους.
Κουράστηκα πατέρα
Που είναι τα χρώματα που έβλεπα κάποτε πατέρα
Που είναι η ομορφιά μου
                                                                                    Μαράθηκα

                                                                                   Λ.