α) Μυστήριο
Βγαίνοντας απ τη ζεστή μήτρα
παλλόμενος και ζωικός
με μάτια κλειστά στο ηλεκτρικό φως του χειρουργείου
βιώνεις την πρώτη στιγμή που κρίνεσαι στο φως
Για μένα ήταν άρνηση, κλάμα, φόβος
Γύρισα τα χέρια μου στη μάνα
Με κοίταξε, μετά χαμογέλασε με δάκρυα και κοιμήθηκε
Κι ο πατέρας, το πρώτο φιλικό χαμόγελο
Κι ο γιατρός, ο σύνδεσμος του εντός και του εκτός
Κι αν κρίνεσαι μέσα στη μήτρα,
ωστόσο κάποια πράγματα τα έχεις ακόμα μυστικά
Στο φως πρέπει να αντιδράσεις, να προφτάσεις, να ικανοποιήσεις
Ένας τοκετός είναι πάντα ο Σωτήρας μας
Μια μάνα η Παναγιά
β) Το κτήνος
Το κτήνος ακόμα ήταν θεόρατο
Για το κτήνος τότε ήσουν αόρατος
Όλα τα βρέφη είναι ανώνυμα
δίχως ταυτότητα και ρίζες, μυστήρια
Ήμουνα τότε τυχερός
για δεν ανάσαινα κρυμμένος σε φάτνη
ο Ηρώδης τα χρόνια εκείνα κοιμόταν
Στέφανος Παΐζης
(στην εικόνα πίνακας του Ιερώνυμου Μπος)
